دوست حقیقی

دوست دوست نیست..مگر اینکه دوستیش را در سه جایگاه حفظ کند: در روزگار گرفتاری، آن هنگام که حضور ندارد، و پس از مرگ

A friend is not a real friend unless… He

keeps his friendship, in three situations: When in hardship, When his friend’s not around, And after they die…

رسول الله{ص} :

ما مِن صائمٍ يَحضُرُ قَوما يَطعَمُونَ إلاّ سَبَّحَت أعضاؤهُ، و كانَت صَلاةُ الملائكةِ علَيهِ، و كانَت صَلاتُهُم استِغفارا .( ميزان الحكمة،ج6،ص393)

هـيـچ روزه دارى نـيـسـت كـه بـر عـده اى در حـال غـذا خـوردن وارد شـود ، مـگـر ايـن كـه اندامهايش تسبيح گويند و فرشتگان بر او درود فرستند و درود فرشتگان آمرزش خواهى است

امام علي(ع) :   

نَومُ الصائمِ عِبادَةٌ، و صَمتُهُ تَسبيحٌ، و دُعاؤهُ مُستجابٌ، و عَمَلُهُ مُضاعَفٌ. إنّ للصائمِ عِندَ إفطارِهِ دَعوَةً لا تُرَدُّ .( ميزان الحكمة،ج 6، ص393)

خواب روزه دار، عبادت است و خاموشى او تسبيح و دعايش پذيرفته وعملش دوچندان. براستي كه براي روزه دار به هنگام افطار دعايي است كه در درگاه خدا ردّ نمي شود .

امام رضا{ع} ـ في علّةِ وُجوبِ الصَّومِ ـ :   

لِكَي يَعرِفُوا ألَمَ الجُوعِ و العَطَشِ، و يَستَدِلُّوا على فَقرِ الآخِرَةِ، و لِيكونَ الصائمُ خاشِعا ذَليلاً مُستَكينا مَأجُورا مُحتَسِبا عارِفا صابِرا على ما أصابَهُ مِن الجُوعِ و العَطَشِ، فَيَستَوجِبَ الثَّوابَ مَع ما فيهِ مِنَ الإمساكِ عنِ الشَّهَواتِ، و لِيكونَ ذلكَ واعِظا لَهُم في العاجِلِ، و رائضا لَهُم على أداءِ ما كَلَّفَهُم و دَليلاً لَهُم في الأجرِ، و لِيَعرِفوا شِدَّةَ مَبلَغِ ذلكَ على أهلِ الفَقرِ و المَسكَنَةِ في الدنيا، فَيُؤَدُّوا إلَيهِم ما فَرَضَ اللّه ُ لَهُم في أموالِهِم (علل الشرايع،270)

امام رضا در بيان علت وجوب روزه مى فرمايد : تا مردم رنج گرسنگى و تشنگى را بچشند و به نيازمندى خود در آخرت پى برند و روزه دار بر اثر گرسنگى و تشنگى كه به او مى رسد ، خاشع و ذلـيل و فروتن و ماجور و طالب رضا و ثواب خدا و عارف و صابر باشد و بدين سبب مستوجب ثواب شود.

فاطمة الزَّهراء{س} :   

فَرَضَ اللّه ُ الصِّيامَ تَثبِيتا لِلإخلاصِ (ميزان الحكمه، ج6،ص390 )

خداوند روزه را براى استوارى اخلاص واجب فرمود.

في حديثِ المِعراجِ :  

... قالَ : يا ربِّ ، و ما ميراثُ الصَّومِ ؟ قالَ : الصَومُ يُورِثُ الحِكمَةَ، و الحِكمَةُ تُورِثُ المَعرِفَةَ، و المَعرِفَةُ تُورِثُ اليَقينَ ، فإذا استَيقَنَ العَبدُ لا يُبالِي كيفَ أصبَحَ، بِعُسرٍ أم بِيُسرٍ . (ميزان الحكمه،ج6، ص401 )

در حديث معراج آمده است : پيامبر عرض كرد : پروردگارا! ميراث روزه چيست ؟ خداوند فرمود: روزه حـكـمـت بـه ارث مى نهد و حكمت ، معرفت و معرفت ، يقين و چون بنده به يقين رسد ديگر برايش اهميتى ندارد كه چگونه شب و روز خود را بگذراند ، به سختى يا به آسانى .

امام الباقر{ع} :   

قالَ رسولُ اللّه ِ لِجابرِ بنِ عبدِ اللّه ِ : يا جابرُ ، هذا شَهرُ رَمَضانَ مَن صامَ نَهارَهُ و قامَ وِرْدا مِن لَيلِهِ و عَفَّ بَطنَهُ و فَرجَهُ و كَفَّ لِسـانَهُ خَرَجَ مِن ذُنوبِهِ كَخُروجِهِ مِن الشَّهرِ، فقالَ جابرٌ : يا رسولَ اللّه ِ ، ما أحسَنَ هذا الحديثَ ! فقالَ رسولُ اللّه ِ : يا جابرُ ، و ما أشَدَّ هذهِ الشُّروطَ (ميزان الحكمه،ج6، ص397 )

پيامبر خدا به جابر بن عبد اللّه فرمود : اى جابر! در اين ماه رمضان، هر كس روز آن را روزه بدارد و جزئى از شبش را به عبادت پردازد و شكم و شرمگاه خويش را پاك نگه دارد و زبانش را حفظ كند، همان گونه كه از اين ماه خارج مى شود ، از گناهان خويش خارج شود .

جابر عرض كرد : اى رسول خدا! چه زيباست اين حديث!

رسول خدا فرمود : اى جابر! و چه سخت است رعايت اين شروط!

امام علي {ع}:   

فَرضَ اللّه ُ الصِّيـامَ ابْتِـلاءً لإخْلاصِ الخَلقِ ( نهج البلاغه ، خطبه 252)

خداوند روزه را واجب كرد تا اخلاص بندگان را بيازمايد .

امام رضا{ع} :   

الْحَسَناتُ في شَهْرِ رَمَضانَ مَقْبُولَةٌ وَ السَّيِّئاتُ فيهِ مَغْفُورَةٌ مَنْ قَرَأ في شَهْرِ رَمَضانَ آيَةً مِنْ کتابِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ کانَ کمَنْ خَتَمَ الْقُرْآنَ في غَيْرِهِ مِنَ الشُّهُورِ.

(بحار الأنوار، ج 96، ص 341)

کارهاي نيکو در ماه رمضان پذيرفته شده و گناهان مورد آمرزش است، کسي که در ماه رمضان آيه اي از کتاب خداي صاحب عزّت و جلال را تلاوت نمايد، مانند کسي است که يک ختم قرآن در ماههاي ديگر کرده باشد.

رسول اللّه{ص} :   

إذا استَهَلَّ رَمَضانُ غُلِّقَتْ أبوابُ النارِ ، و فُتِحَتْ أبوابُ الجِنانِ ، و صُفِّدَتِ الشَّياطينُ . ( ميزان الحكمة ،ج4،ص520)

چون هلال ماه رمضان پديد آيد ، درهاى دوزخ بسته گردد و درهاى بهشت گشوده شود و شياطين به زنجير كشيده شوند .

دعايي از امام سجاد  {ص}  

اَللَّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُكَ بِحَقِّ هذَا الشَّهْرِ، وَ بِحَقِّ مَنْ تَعَبَّدَ لَكَ فيهِ مِنِ ابْتِدآئِهِ اِلى‏ وَقْتِ فَنآئِهِ: مِنْ مَلَكٍ قَرَّبْتَهُ، اَوْ نَبِىٍّ اَرْسَلْتَهُ، اَوَ عَبْدٍ صالِحٍ اخْتَصَصْتَهُ، اَنْ تُصَلِّىَ عَلى‏ مُحَمَّدٍ وَ الِهِ، وَ اَهِّلْنا فيهِ لِما وَعَدْتَ اَوْلِيآئَكَ مِنْ كَرامَتِكَ، وَ اَوْجِبْ لَنا فيهِ ما اَوْجَبْتَ لِأَهْلِ الْمُبالَغَةِ فى طاعَتِكَ، وَاجْعَلْنا فى نَظْمِ مَنِ اسْتَحَقَّ الرَّفيعَ الْاَعْلى‏ بِرَحْمَتِكَ..

( صحيفه سجاديه، دعاي 44 )

بارالها، تو را به حق اين ماه رمضان و به حق هر كس كه از آغاز تا پايان آن بندگى تو كرده، از فرشته‏اى كه او را به مقام قرب خود رسانده باشى، يا پيامبرى كه براى هدايت فرستاده باشى، يا عبد صالحى كه او را برگزيده باشى، سوگند مى‏دهم كه بر محمد و آلش درود فرستى و ما را در اين ماه به كرامتى كه به اولياء خود وعده دادى سزاوار كن، و آنچه را كه براى اهل سعى و كوشش در طاعت و عبادت قرار داده‏اى براى ما قرار ده و ما را در سايه رحمتت در رديف كسانى قرار ده كه استحقاق برترين مرتبه را نزد تو پيدا كرده‏اند.

دعايي از امام سجاد{ع}:

اَللَّهُمَّ صَلِّ عَلى‏ مُحَمَّدٍ وَ الِهِ، وَ اَلْهِمْنا مَعْرِفَةَ فَضْلِهِ وَ اِجْلالَ حُرْمَتِهِ، وَ التَّحَفُّظَ مِمّا حَظَرْتَ فيهِ، وَ اَعِنّا عَلى‏ صِيامِهِ بِكَفِّ الْجَوارِحِ عَنْ مَعاصيكَ، وَ اسْتِعْمالِها فيهِ بِما يُرْضيكَ، حَتّى‏ لا نُصْغِىَ بِاَسْماعِنا اِلى‏ لَغْوٍ، وَ لا نُسْرِعَ بِاَبْصارِنا اِلى‏ لَهْوٍ، وَ حَتّى‏ لانَبْسُطَ اَيْدِيَنا اِلى‏ مَحْظُورٍ، وَ لانَخْطُوَ بِاَقْدامِنا اِلى‏ مَحْجُورٍ، وَ حَتّى‏ لا تَعِىَ بُطُونُنا اِلاّ ما اَحْلَلْتَ، وَ لاتَنْطِقَ اَلْسِنَتُنا اِلاّ بِما مَثَّلْتَ، وَ لانَتَكَلَّفَ اِلاّ ما يُدْنى مِنْ ثَوابِكَ، وَ لانَتَعاطى‏ اِلاَّ الَّذى يَقى مِنْ عِقابِكَ، ثُمَّ خَلِّصْ ذلِكَ كُلَّهُ مِنْ رِئآءِ الْمُرآئِينَ، وَ سُمْعَةِ الْمُسْمِعينَ، لا نَشْرَكُ فيهِ اَحَداً دُونَكَ، وَلانَبْتَغى فيهِ مُراداً سِواكَ.( صحيفه سجاديه، دعاي 44 )

بار الها بر محمد و آلش درود فرست، و معرفت برترى اين ماه و بزرگداشت احترامش، و خوددارى از محرمات در آن را به ما الهام كن، و ما را به روزه داشتن در آن با حفظ جوارح از گناهان و به كار بردن آنها در آنچه كه تو را خشنود مى‏نمايد يارى ده، تا با گوشمان به گفتار لغو گوش نكنيم، و با چشمانمان به تماشاى لهو نشتابيم، و دستهايمان را به حرامى دراز نكنيم، و به سوى ممنوع تو گام برنداريم، و شكمهايمان جز به حلال پر نشود، و زبانمان به غير آنچه تو گفته‏اى گويا نگردد، و جز در كارى كه به ثواب تو نزديك مى‏كند به كوشش برنخيزيم، و جز آنچه از عقوبتت نگاه دارد فرا نگيريم، آنگاه اين همه را از خودنمايى رياكاران و شهرت‏خواهى شهرت‏طلبان خالص و پاك گردان، به گونه‏اى كه كسى را با تو در اين امور شريك نكنيم، و مقصد و مقصودى غير تو نداشته باشيم.

آيه شماره 98 از سوره مبارکه نحل
فَإِذَا قَرَأْتَ الْقُرْآنَ فَاسْتَعِذْ
بِاللّهِ مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجِيمِ
پس هرگاه خواستى قرآن بخوانى، از (شر) شيطان
رانده شده به خداوند پناه ببر.
از خطر نفوذ شيطان
در بهترين افراد و مقدّس‏ترين كار غافل نباشيد. (تلاوت قرآن از شخصى مثل پيامبر
اكرم هم نياز به استعاذه دارد)
پناه بردن شما همراه پناه دادن اوست. (پس پناه
ببريد، «فاستعذ» تا او شما را پناه دهد و اگر او پناه ندهد، پناهندگى ما بيهوده
است.)
جز پناهندگى به او راه ديگرى نيست. «فاستعذ باللَّه»

بحار الأنوار عن عائشة :   

كانَ رَسولُ اللّه ِ إذا ذَكرَ خَديجَةَ لَم يَسأمْ مِن ثَناءٍ علَيها و استِغفارٍ لَها ، فذَكرَها ذاتَ يَومٍ فحَمَلَتني الغَيرَةُ فقلتُ : لَقد عَوَّضَكَ اللّه ُ مِن كبيرَةِ السِّنِّ ! فرأيتُ رَسولَ اللّه ِ غَضِبَ غَضَبا شَديدا ، فَسَقَطتُ في يَدِي ، فقلتُ : اللّهُمّ إنّكَ إن أذهَبتَ بغَضَبِ رَسولِكَ لَم أعُدْ بذِكرِها بِسُوءٍ ما بَقِيتُ . فلَمّا رأى رَسولُ اللّه ِ ما لَقِيتُ قالَ : كيفَ قُلتِ ؟! و اللّه ِ لَقَد آمَنَت بي إذ كَفر النّاسُ ، و آوَتني إذ رَفَضَني النّاسُ ، و صَدَّقَتني إذ كَذَّبَنيَ النّاسُ ، و رُزِقَت مِنّي حيثُ حُرِمتُموهُ . فغَدا و راحَ علَيَّ بها شَهرا . ( ميزان الحكمة ، ج 12، ص113)

در بحار الأنوار ـ به نقل از عايشه ـ آمده است : رسول خدا هرگاه از خديجه ياد مى كرد از تعريف و تمجيد او و طلب مغفرت براى وى خسته نمى شد. يك روز از او ياد كرد و من حسودى كردم و گفتم : خداوند عوض آن پير زن را به تو داده است! عايشه مى گويد : ديدم رسول خدا بشدّت خشمگين شد. من از گفته خود پشيمان شدم و گفتم : خدايا! اگر خشم رسولت را برطرف سازى، ديگر تا زنده هستم از خديجه به بدى ياد نخواهم كرد. مى گويد: چون رسول خدا حالت مرا ديد، فرمود : چگونه اين حرف را زدى؟! به خدا قسم خديجه زمانى به من ايمان آورد كه همه مردم به من كافر بودند. زمانى كه همه مردم مرا از خود مى راندند او مرا پناه داد، زمانى كه همه مردم مرا تكذيب مى كردند او مرا تصديق كرد و زمانى كه شما از فرزند محروم بوديد، خداوند از من به او فرزند روزى كرد. عايشه مى گويد : پيامبر تا يك ماه شب و روز از خديجه برايم تعريف مى كرد .